کرانه شیبکوه ایران
کرانه شیبکوه ایران» شیبکوه در لغت به معنای کوهپایه است و این وجه تسمیه به دلیل مسافت دویست و هشتاد کیلومتری است که از بنک در شمال آغاز می شود و در جنوب به لنگه می رسد. البته در این بین افرادی هم هستند که اعتقاد دارند انتهای این جغرافیا در شمال، به شف (شیئو فعلی) یا مقام می رسد. شیبکوه از ساحل به خلیج فارس و از خشکی به تپه های کنگان و مغویه می رسد. ارتفاع این تپه ها به ترتیب ۱۰ و ۵۰ کیلومتر است. در این فاصله جغرافیایی، بندرهای متعددی وجود دارند که در حاشیه خورها بنا شده اند. جزایر شیخ شعیب (لاوان)، شاتور، هندورابی، کیش و فارور از نظر تقسیم بندی دولتی همگی تابع بخش شیبکوه بودند. منطقه ای که امروزه به نام شیبکوه می شناسیم، قبل ایراهستان نام داشته است، این کلمه در فارسی میانه از ترکیب ایراه به معنای ساحل و ستان که پسوند مکان است گرفته شده است. شیبکوه، بخشی از نواحی تحت فرمان اردشیر خوره بوده است. این متن اصلی مقاله است که از کتاب خلیج فارس، اعراب هوله سواحل شیبکوه ایران که ترجمه کتاب ویلیم فلور برداشت شده است.
بلوری فرد، الناز. کتاب کرانه شیبکوه ایران
فلور، ویلیم. The Hula Arabs.washington DC: MAGE، ۲۰۱۴.
در سده ۱۲ میلادی، نواحی جنوبی کرانه شیبکوه یا همان سیف ها، عرب نشین بوده اند؛ در حالی که نواحی شمالی آن همچون سیراف هیچ گونه جمعی عربی نداشته و در فارس نامه آمده: هوای این مناطق بسیار گرم بوده است. دو سیف نامی این ناحیه، سیف ابوزهیر در حوالی سیراف و سیف عماره واقع در روبروری جزیره کیش بوده اند. این مناطق، مسجد جامعی نداشته اند و در آنها چیزی جز نخل نمی روییده است.
شیبکوه ,بوده ,سیف ,نواحی ,اند ,رسد ,و در ,می رسد ,بوده است ,که از ,است که ,خلیج فارس، اعراب ,۱۳۹۷ فلور، ویلیم ,نظام مهندسی معدن ایران، ,تهران انتشارات سازمان
بلوری فرد، الناز. کتاب کرانه شیبکوه ایران
کرانه شیبکوه ایران» شیبکوه در لغت به معنای کوهپایه است و این وجه تسمیه به دلیل مسافت دویست و هشتاد کیلومتری است که از بنک در شمال آغاز می شود و در جنوب به لنگه می رسد. البته در این بین افرادی هم هستند که اعتقاد دارند انتهای این جغرافیا در شمال، به شف (شیئو فعلی) یا مقام می رسد. شیبکوه از ساحل به خلیج فارس و از خشکی به تپه های کنگان و مغویه می رسد. ارتفاع این تپه ها به ترتیب ۱۰ و ۵۰ کیلومتر است. در این فاصله جغرافیایی، بندرهای متعددی وجود دارند که در حاشیه خورها بنا شده اند. جزایر شیخ شعیب (لاوان)، شاتور، هندورابی، کیش و فارور از نظر تقسیم بندی دولتی همگی تابع بخش شیبکوه بودند. منطقه ای که امروزه به نام شیبکوه می شناسیم، قبل ایراهستان نام داشته است، این کلمه در فارسی میانه از ترکیب ایراه به معنای ساحل و ستان که پسوند مکان است گرفته شده است. شیبکوه، بخشی از نواحی تحت فرمان اردشیر خوره بوده است. این متن اصلی مقاله است که از کتاب خلیج فارس، اعراب هوله سواحل شیبکوه ایران که ترجمه کتاب ویلیم فلور برداشت شده است.
بلوری فرد، الناز. کتاب خلیج فارس، اعراب هوله سواحل شیبکوه ایران. تهران: انتشارات سازمان نظام مهندسی معدن ایران، ۱۳۹۷.
فلور، ویلیم. The Hula Arabs.washington DC: MAGE، ۲۰۱۴.
در سده ۱۲ میلادی، نواحی جنوبی کرانه شیبکوه یا همان سیف ها، عرب نشین بوده اند؛ در حالی که نواحی شمالی آن همچون سیراف هیچ گونه جمعی عربی نداشته و در فارس نامه آمده: هوای این مناطق بسیار گرم بوده است. دو سیف نامی این ناحیه، سیف ابوزهیر در حوالی سیراف و سیف عماره واقع در روبروری جزیره کیش بوده اند. این مناطق، مسجد جامعی نداشته اند و در آنها چیزی جز نخل نمی روییده است تهران: انتشارات سازمان نظام مهندسی معدن ایران، ۱۳۹۷.بلوری فرد، الناز. کتاب خلیج فارس، اعراب هوله سواحل شیبکوه ایران. تهران: انتشارات سازمان نظام مهندسی معدن ایران، ۱۳۹۷.
فلور، ویلیم. The Hula Arabs.washington DC: MAGE، ۲۰۱۴.
فلور، ویلیم. The Hula Arabs.washington DC: MAGE، ۲۰۱۴.
در سده ۱۲ میلادی، نواحی جنوبی کرانه شیبکوه یا همان سیف ها، عرب نشین بوده اند؛ در حالی که نواحی شمالی آن همچون سیراف هیچ گونه جمعی عربی نداشته و در فارس نامه آمده: هوای این مناطق بسیار گرم بوده است. دو سیف نامی این ناحیه، سیف ابوزهیر در حوالی سیراف و سیف عماره واقع در روبروری جزیره کیش بوده اند. این مناطق، مسجد جامعی نداشته اند و در آنها چیزی جز نخل نمی روییده است.
درباره این سایت